10.

[Marco]

Luty nie zaczął się w tym roku zbyt przyjemnie. Ujemne temperatury, dodatkowa porcja śniegu, dużo wiatru, mało słońca. Trudno się wstaje z samego rana, gdy na zewnątrz wciąż jest ciemno. Środek nocy. Dzisiejszy trening był totalnym koszmarem, trener się chyba na nas uparł. Większa ilość kółek, dodatkowe ćwiczenia, więcej serii, więcej powtórzeń, a to wszystko jeszcze na czas ! Kto zrobił najmniej ten miał powtórkę. Byliśmy tak zmęczeni, że do szatni to się wręcz czołgaliśmy. Nie wiem, a może nie pamiętam jak udało mi się ogarnąć i dotrzeć do domu. Zrobiłem to chyba jakoś mechanicznie.
-Kochanie – blondynka zawołała podejrzewam z kuchni – to Ty ?
-Tak, ja – westchnąłem rozbierając się
-Co się stało ? – weszła do przedpokoju wycierając ręce w ścierkę – marnie wyglądasz
-Trener nas wykończył
-Robię sobie koktajl, chcesz też ? – uśmiechnęła się
-Poproszę – pocałowałem ją w policzek – może w czymś Ci pomóc ?
-Dam sobie radę, Ty odpocznij
-Mówiłem Ci, że Cię kocham ? – uśmiechnąłem się
-Coś tam kiedyś wspominałeś – zachichotała wesoło
-Kocham Cię – pocałowałem ją
Wszedłem zadowolony do salonu, usiadłem na kanapie i już miałem włączyć telewizor, gdy mój telefon zaczął dzwonić. Spojrzałem na wyświetlacz telefonu, ale pokazał mi się numer nieznany. Cholera. Rozłączyłem się najpierw raz, potem drugi i odetchnąłem z ulgą, że nie zadzwonił po raz trzeci. Nie mam siły i ochoty udzielać wywiadów, ani na takowe się umawiać. Od tego mam menadżera.
-Proszę – moja dziewczyna podała mi szklankę z zielonym napojem
-Wygląda na zdrowe – skrzywiłem się
-Jest zdrowe – zaśmiała się – dostałam przepis od Ann
-Zakumplujecie się ?
-Chyba nam do tego daleko – skrzywiła się – ale bardzo się staram
-Ann to świetna osoba, ale też bardzo lojalna przez co bywa czasem uprzedzona
-Do Ciebie nie jest
-Myślę, że czasem jest, ale pięknie udaje – uśmiechnąłem się blado
Dziewczyna usiadła obok mnie, a ja ją objąłem. Kolejny raz mój telefon zaczął dzwonić i znowu numer nieznany.
-Odbierz, może to coś ważnego
-A może to zwykłe hieny
-Odbierz – powtórzyła – zawsze możesz się rozłączyć
Westchnąłem tylko, a następnie przesunąłem palcem po ekranie smartfona.
-Reus – zacząłem oficjalnym tonem
-Cześć Marco – usłyszałem znajomy głos, ale nie mogłem skojrzyć go z osobą – z tej strony Theo James, jestem ...
-Jasne, wiem kim jesteś – przewróciłem oczami
-Kontaktowała się z Tobą Emily ?
-Coś się stało ? – poderwałem się z miejsca idąc w stronę okna
-Zniknęła, od wczoraj z nikim się nie kontaktuje
-Dlaczego ? – przełknąłem ciężko ślinę
-Poroniła we wtorek – westchnął – wczoraj wyszła ze szpitala i przepadła
-Cholera, przykro mi
-Może wiesz gdzie mogę ją znaleźć ?
-Nie za bardzo – powiedziałem, a po chwili mnie olśniło – chociaż chyba wiem
-Gdzie ? – ożywił się
-Uważam, że skoro Emily zniknęła to nie chce się z Wami kontaktować. Pojadę tam i sprawdzę czy jest bezpieczna, a potem dam Wam znać
-To moja dziewczyna ! – warknął
-Theo do cholery ona właśnie przeży ła tragedie ! Nie unoś się honorem, tylko zdaj się na moją pomoc
-Dasz mi znać ? – spytał po chwili
-Tak, zadzwonie jak tylko będę na miejscu
-Dziękuje
-Ach Theo musisz mi dać swój numer. Niestety wyświetla mi się nieznany
-Wyślę Ci sms, okej ?
-Pewnie
-Jeszcze raz dziękuje Marco
-Podziękujesz mi jak ją znajdę
-Trzymam kciuki
-Do usłyszenia – rozłączyłem się
Wsunąłem telefon do tylnej kieszeni spodni i nie zwracając uwagi na Caroline, która siedziała wciąż na kanapie i przyglądała mi się ruszyłem do sypialni, a następnie do garderoby. Wziąłem jedną z mniejszych walizek i położyłem ją na łóżku, wrzucałem do niej po kolei jakiekolwiek w miarę podstawowe rzeczy.
-Co Ty robisz ?
-Muszę zniknąć na kilka dni, a przynajmniej na dzisiejszą noc
-Słucham ?! – spytała oburzona
-Emily zniknęła i nikt nie wie, gdzie jest, a ja się chyba domyślam
-To nie jest Twoja sprawa
-Caro ...
-No co ?! To jest Twoja była dziewczyna ! – zawołała
-Ona poroniła przedwczoraj, rozumiesz ?! Poroniła ! Ktoś musi ją znaleźć zanim zrobi coś głupiego – zapiąłem walizkę i ruszyłem do wyjścia
-Powiedz komuś o swoich podejrzeniach i po sprawie
-Sam to załatwię – westchnąłem ubierając kurtkę
-Jeżeli teraz wyjdziesz Marco to między nami koniec – powiedziała zrezygnowana
Zamarłem. Spojrzałem w oczy swojej dziewczyny, z których tryskały iskierki złości, ale też smutku.
-Kochanie – podszedłem do niej i położyłem swoją dłoń na jej policzku – postaw się w mojej sytuacji proszę Cię
-Zostawiasz mnie dla niej – po jej policzkach spłynęły łzy
-Skarbie – otarłem jej łzy – kocham Cię bardzo i chciałbym tu z Tobą zostać, ale ona właśnie przeżyła jedną z większych tragedii, jakie mogą się przydarzyć kobiecie. Straciła dziecko i uciekła od najbliższych, nie powinna być sama
-Wiem, ale czemu właśnie Ty ?
-Bo doskonale ją znam i chyba jako jedyny wiem, gdzie może być
-Nadal ją kochasz ?
-Muszę jechać kochanie, będę pod telefonem – pocałowałem ją w czoło unikając odpowiedzi – bądź tutaj jak wrócę, dobrze ?
-Nie obiecam Ci tego – odsunęła się na bezpieczną odległość ode mnie
Westchnąłem, spojrzałem na nią ostatni raz i wyszedłem z naszego mieszkania. Miałem szczęście, bo winda była na tym piętrze, więc wsiadłem do niej i zjechałem na parking podziemny. Bardzo szybko dotarłem do swojego samochodu, wrzuciłem walizkę do bagażnika i usiadłem na miejscu kierowcy. Mimo, że byłem tam miliony razy to ustawiłem nawigacje, żeby być na miejscu jak najszybciej. Będąc już na autostradzie wykręciłem na głośnomówiącym numer do trenera.
-Marco, stało się coś ?
-Potrzebuje urlopu
-Urlopu ? – powtórzył zaskoczony
-Wyjechałem właśnie z Dortmundu, nie wiem kiedy wrócę. Może jeszcze dziś, a może za kilka dni
-Nie możesz opuszczać treningnów
-Wiem
-Masz jutro rano być Marco - powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu
-Nie będzie mnie – odparłem pewny siebie
-Zawieszę Cię
-W porządku – westchnąłem – dostanę to na piśmie ?
-Co się z Tobą dzieje Marco ?
-Chodzi o Emily, muszę ją znaleźć, a jak już ją znajdę to nie wiem czy będę mógł zostawić ją samą
-Ona nie jest już Twoją kobietą
-Ale dalej ... – przerwałem – dalej jest mi bliska
-Czy stało się coś poważnego ?
-Tak, ale nie wiem czy mogę panu powiedzieć
-Marco jest czwartek, więc powiedzmy, że w poniedziałek masz być na treningu, a oficjalnie nie zagrasz w sobotnim meczu z powodu choroby. Może być ?
-Dziękuje bardzo, ratuje mi pan tyłek
-Robię to tylko dlatego, bo wiem, że zależy Ci na tej dziewczynie. Nie możesz tego spieprzyć po raz kolejny
-Pan nie wie ...
-Wiem, uwierz mi, że wiem. Jedź do niej i lepiej, żebyś ją znalazł. Powodzenia
-Dzięki
-Pozdrów ją
-Na pewno – uśmiechnąłem się i rozłączyłem połączenie
Niecałą godzinę po wyjeździe z Dortmundu dotarłem nad Jezioro Sorpesee. Objechałem je dookoła, bo po drugiej stronie, gdzie było więcej lasu i mniej ludzi miałem działkę z niewielkim domem. Naszym domem. Upewniłem się, że mam klucze i podjechałem pod posesje, wjechałem dalej, zaparkowałem w garażu i wysiadłem. Zabrałem swoje rzeczy, a potem przeszedłem do domu. Alarm był wyłączony, ale wszędzie było ciemne, a okna były zasłonięte. Na pierwszy rzut oka nikogo tu nie było, ale nie mogłem przeoczyć beżowego kobiecego płaszcza czy butów na obcasie. Emily jest nad jeziorem, ale nie ma jej w domu. Odsłoniłem okna, zaniosłem walizkę na górę i udałem się do kuchni. Wyjąłem z szafki kubek termiczny, zrobiłem w nim herbatę i odrobinę posłodziłem. Wziąłem do ręki kubek, zgarnąłem z fotela ciepły koc i wyszedłem na zewnątrz. Powoli ruszyłem przez zarośniętą ścieżkę w kierunku pomostu. Niewielki, bo niewielki, ale prywatny i klimatyczny.
-Okryj się, bo się przeziębisz – położyłem jej koc na kolanach – i wypij herbatę, jest jeszcze gorąca
-Co Ty tu robisz ? - nawet na mnie nie spojrzała
-Po prostu jestem – wzruszyłem ramionami
-Powiedziałeś komuś ?
-Nie, ale zamierzam zadzwonić do Theo i powiedzieć mu, że jesteś bezbieczna
-Tylko nie mów mu proszę, gdzie jesteśmy
-Nie zamierzam – położyłem jej dłoń na ramieniu – zaraz do Ciebie wrócę, dobrze ?
-Dobrze – szepnęła
Odszedłem kilka kroków dalej, wyjąłem z kieszeni telefon i prawie natychmiast wybrałem numer do chłopaka mojej byłem dziewczyny.
-Masz ją ?
-Tak, jest cała, zdrowa i bezpieczna
-Za ile możesz ją przywieźć do Dortmundu ?
-Za jakieś trzy dni i powiedzmy sześć godzin
-Nie żartuj Marco
-Mówię poważnie. Jeżeli Em będzie chciała zostać tu trochę to odwiozę ją najpóźniej w niedziele wieczorem. Potem muszę wrócić do treningów
-Trzymaj łapy przy sobie Reus, bo inaczej Cię zabiję – warknął wścekły
-Ona straciła Wasze dziecko Theo. Nie w głowie jej romanse z byłym narzeczonym
-Jej może nie – mruknął
-Nie masz powodu do zazdrości. Trzymaj się Theo
-Dziękuje – powiedział jeszcze zanim zdążyłem się rozłączyć
Odwróciłem się w stronę pięknej szatynki, która siedziała na drewnianym krześle i ślepo patrzyła w punkt naprzeciwko siebie. Cholera. Nie jest dobrze.
-Może wrócimy do domu ?
-Chcę tu zostać
-Długo już tutaj siedzisz ?
-Nie wiem – prawie niezauważalnie wzruszyła ramionami – może od rana
-Jadłaś coś ?
-Tak, chyba tak
-Em posłuchaj, musisz wrócić ze mną do domu. Ogrzejesz się, zjemy coś, odpoczniesz i jak będziesz chciala to później tu wrócimy
-Zostaniemy tu ? – spojrzała na mnie pierwszy raz
-Jeżeli chcesz to tak. Do niedzieli
-Dziękuje
-To co wracamy do domu ?
-Nie mam innego wyjścia, co ? – powoli wstała
-Zdecydowanie nie – zabrałem od niej koc i kubek
Doszliśmy bardzo szybko do domu, dziewczyna położyła się na kanapie, a ja napaliłem w kominku. Powoli robiło się coraz cieplej, więc udałem się do kuchni w celu zrobienia czegoś pysznego do jedzenia. Zajrzałem do lodówki spodziewając się, że zobaczę tam tylko światło, ale było tam pełno jedzenia. Tego się nie spodziewałem.
-Na co masz ochotę ?
-Obojętnie mi
-Jakaś sałatka, makaron czy kurczak ?
-Kanapki będą w porządku
-Świetnie – przewróciłem oczami – czyli makaron
-Nie rozumiem czemu tu jesteś
-Bo się o Ciebie martwię – odpowiedziałem po chwili – wszyscy się o Ciebie martwią
-Pomóc Ci w czymś ? – podeszła do mnie i oparła się o blat
-Wstawisz wodę na makaron ?
-Pewnie
Tak jak kiedyś, zaczęliśmy wspólnie gotować. Poruszaliśmy się zgrabnie po niewielkiej kuchni co jakiś czas się o siebie ocierając. Przez chwilę mogłoby się wydawać, że nic się nie zmieniło, ale jednak się zmieniło i to bardzo dużo. Za dużo.
-Kto Ci powiedział ?
-Theo, dzwonił do mnie jak wróciłem z treningu
-Przepraszam, nie powinieneś się nade mną litować
-Nie lituje się nad Tobą Emily
Nic nie odpowiedziała, tylko spojrzała na mnie smutnym wzrokiem i sięgnęła do szafki po kubek. Chyba żadne z nas nie zauważyło, a tym bardziej nie zdążyło zareagować, gdy kubek wypadł jej z dłoni i z hukiem rozbił się uderzając o podłogę. Panna Brown spojrzała na mnie przerażona, a następnie wybuchła głośnym płaczem trzęsąc się przy tym jak galareta.
-Hej nic się nie stało – podszedłem do niej i ją przytuliłem – to tylko kubek
-To moje życie – wtuliła się we mnie – znowu się rozbiło
-I znowu z czasem się poskleja, zobaczysz
-To moja wina, to znowu moja wina – nie przestawała płakać
-Spójrz na mnie Emi – odsunąłem ją od siebie i uniosłem delikatnie jej podbródek, żeby spojrzeć jej w oczy – wiem, że spotkała Cię straszna tragedia, naprawdę i jest mi z tego powodu cholernie przykro, ale choćbyśmy bardzo chcieli cofnąć czas to nam się nie uda. Rozumiem, że musisz jakoś przeżyć tę żałobę, ale w końcu będziesz musiała spróbować żyć jak dawniej. Jestem pewien, że wszystko się ułoży, zostaniesz mamą i będziesz szczęśliwa. Potrzeba tylko czasu
-On mnie nienawidzi – westchnęła – straciłam nasze dziecko, a on teraz mnie nienawidzi
-Emi on Cię kocha – ledwo przeszło mi to przez gardło – i bardzo się o Ciebie martwi. Nie wiem dlaczego poroniłaś, ale to na pewno nie była Twoja wina
-To się stało w nocy, zanim się zorientowałam to było już za późno – kolejna porcja łez spłynęła po jej policzkach
-Naprawdę mi przykro – pocałowałem ją w czoło – nie potrafię postawić się w Twojej sytuacji, ale zawsze możesz liczyć na moją pomoc
-Dziękuje – zamknęła na chwilę oczy, a potem spojrzała na mnie
-Zjemy ten makaron ? Zaraz będzie zimny – próbowałem rozładować atmosferę
-Nie jestem głodna
-Muisz zjeść, dopilnuje, żebyś jadła
-Proszę powiedz mi dlaczego tu jesteś. Powiedz mi prawdę
-Bo Cię kocham – pomyślałem, ale nie potrafiłem tego powiedzieć, nie potrafiłem jeszcze bardziej namieszać jej w głowie – spłacam swój dług
-Nie masz wobec mnie żadnego długu
-Ja uważam inaczej – próbowałem trzymać się swojej wersji, chociaż ona w każdej chwili mogła wyczuć, że usiłuje ukryć prawdę
-Dobrze, zjem – odeszła ode mnie i po chwili usiadła przy stole
Zjedliśmy w ciszy obiad, po którym moja niedoszła żona bez słowa wstała od stołu i poszła na górę. Znam ją na tyle dobrze, żeby wiedzieć o tym, iż ona chce zostać teraz sama, a ja to uszanuję. Dla jej dobra. Zamiast siedzieć bezczynie posprzątałem po naszym posiłku, po wspólnym gotowaniu, a na końcu pozbierałem wszystkie kawałki kubka lub jak to powiedziała Emily jej życia i położyłem je na blacie. Skoro to ma być jej cholernie rozwalone życie to ja je posklejam. Prawie dwie godziny zajęło mi sklejanie tego, ale w końcu jakoś udało mi się doprowadzić przedmiot do poprzedniej formy. Prawie idealnie, chociaż pęknięcia zostaną na zawsze. Zamknąłem kubek w szafce, do której Em nigdy nie zagląda i usiadłem na kanapie. Wyjąłem z kieszeni telefon, chwilę się zastanawiałem, aż w końcu wybrałem numer do swojej dziewczyny. Nie odebrała. Spróbowałem po raz drugi. Znowu nic. Aż w końcu za trzecim razem ...
-Cześć, tu Caroline Bohs. Jeżeli to coś pilnego to zostaw wiadomość po usłyszeniu sygnału, a postaram się oddzwonić ... pip
-Skarbie to ja, znalazłem Emily i zostanę z nią kilka dni. Wracam do Ciebie w niedziele wieczorem, nie martw się proszę. Pamiętaj, że bardzo Cię kocham i nie rób nic głupiego. Zaufaj mi. Oddzwoń jak tylko odsłuchasz wiadomość.
Wściekły rozłączyłem się i odrzuciłem telefon na fotel. Cholera ona mnie zabije albo odejdzie albo już odeszła. Co za koszmar. Ale ja nie dam jej odejść bez słowa. Jest moja, a ja jestem jej.
-Stało się coś ?
-Caroline nie odbiera ode mnie telefonów
-Wie, że ze mną jesteś ?
-Wie, że jechałem Cię szukać i była wściekła
-Przykro mi
-Jakoś to załatwię
-Napijemy się i pogadamy ? – wyjęła z szafki butelkę tequili
-Możesz pić alkohol ? – spytałem niepewnie
-Mogę, muszę i zamierzam. Z Tobą albo sama. Decyduj
-Jest jeszcze wcześnie – spojrzałem na zegarek
-Kobietom się nie odmawia. Pijemy
-To nie jest dobry pomysł Em. Nie możesz zapijać żałoby
-A co Ty wiesz o żałobie ?! – warknęła – straciłam dziecko ! Poroniłam ! Nie wiadomo czy kiedykolwiek zostanę jeszcze matką, a Ty mi mówisz co mogę, a czego nie ?!
-Martwię się o Ciebie
-Wy wszyscy się o mnie martwicie ! – zawołała – Emily nie może być teraz sama, Emily nie może się przemęczać, Emily nie może wrócić w tym stanie do domu, Emily nie może pić, Emily nie może zrobić nic głupiego, Emily nie ...
-Przestań – przerwałem jej – wiem o co Ci chodzi. Nie chcę traktować Cię jak wszyscy inni, ale nie jestem w stanie traktować Cię tak jak wcześniej. Chcesz pokazać, że jesteś twarda, ale w tej chwili to tylko pozory. Znam Cię i widzę, że cierpisz, przede mną nie musisz udawać
-Masz racje wcale nie jestem twarda i już chyba nigdy nie będę
-Przyniesiesz szklanki czy ja mam to robić ?
-Ja przyniosę – uśmiechnęła się prawie niezauważalnie
-Będę tego żałował – szepnąłem do siebie
Dziewczyna przyniosła dwie szklanki, postawiła je na stoliku do kawy i nalała sporą porcje alkoholu. Zanim zdążyłem sięgnąć po naczynie to szatynka wypiła już zawartość swojego. Pijana i jednocześnie załamana Emily to nie jest moja ulubiona wersja tej kobiety.
-Czemu nie pijesz ?
-Zamyśliłem się – upiłem łyk
Ona za szybko pije, zdecydowanie za szybko. Nie zdążyłem dokończyć pierwszej szklanki podczas, gdy ona wypiła już trzy. I powoli się wstawiała, chociaż powoli to chyba złe określenie.
-Dlaczego tak mało pijesz ? – wybełkotała
-Piję równo z Tobą - skłamałem
-Tak ?
-Oczywiście
-To dobrze – zachichotała
-Może pójdziesz na górę się przespać ?
-O tej porze ? Chyba oszalałeś ! – rzuciła we mnie poduszką – impreza się dopiero rozkręca
-Emily jesteś pijana – wstałem, zbliżyłem się do niej i położyłem jej dłoń na ramieniu
-Nie jestem – odepchnęła moją dłoń
-Okej, niech będzie – westchnąłem
W zasadzie dziewczyna sama dokończyła pić tequile, a ja siedziałem bezradny i się jej przyglądałem. Gdyby widział to Theo, Ann, jej mama albo ktokolwiek inny kto jest jej bliski to chyba by mnie zabił. Miałem się nią zająć, a pozwalam jej się upić. Najpierw się upije, potem zacznie płakać, a ja chyba wtedy oszaleje. Nie zniosę jak kolejny raz wpadnie w histerie.
-Marco ?
-Hmm ?
-Kochasz mnie ?
-Słucham ? – zakrztusiłem się własną śliną
-Nadal mnie kochasz ? - powtórzyła
-To nie jest rozmowa na teraz
-Dlaczego nie ?
-Ponieważ jesteś pijana i jutro nie będziesz nic pamiętała
-Kochasz mnie czy nie ? – spytała poważnie
-Mówiłem Ci, że nigdy nie przestałem
-Powiedz to
-Kocham Cię Emily
I nagle dziewczyna poderwała się z miejsca i omal mnie nie pocałowała. Złapałem ją za ramiona i odsunąłem od siebie, ale wcale jej to nie zniechęciło. Dopiero po chwili się zorientowała, że nie pozwolę jej, żeby mnie pocałowała, a wtedy mnie spoliczkowała i popłakała się. Cholera.
-Pocałuj mnie Marco. Proszę, pocałuj mnie
-Nie zrobię tego. Oboje jesteśmy zajęci, oboje będziemy tego żałować. Ja będę żałował, że wykorzystałem to, że jesteś pijana, a Ty ... a Ty nie będziesz żałowała, bo jest szansa, że nie będziesz tego pamiętać. Nie zrobię tego. Przykro mi
-Nienawidzę Cię! – zaczęła mnie szarpać – tak bardzo Cię nienawidzę ! Zrujnowałeś mi życie !
-Wiem i cholernie tego żałuje – pochyliłem się nad nią i zatrzymałem się kilka milimetrów przed jej ustami – i dlatego właśnie Cię nie pocałuje, żeby Ci go nie zrujnować jeszcze bardziej
-A jeżeli ja Cię pocałuje ? – spytała z nadzieją, a ja nie miałem ochoty odmawiać